USA Dag 18 en 19, 24 en 25 juli 2017 | Venice Beach LA
25 juli 2017 - Los Angeles, California, Verenigde Staten
24 juli:
Uiteraard moet er goed ontbeten worden, dus we houden bij ons Franse tentje opnieuw een tafeltje bezet. We gaan naar Venice Beach vandaag en hoeven niet ver te rijden. Los Angeles is vergelijkbaar met de grootte van de provincie Utrecht, dus als je denkt dat je er bent, moet je nog een tijdje. En niet alleen qua afstand, maar zeker ook qua tijd. De snelweg is 5 banen breed aan beide kanten en die wordt volop benut door voornamelijk stilstaande voertuigen. Na bijna drie weken USA kan ik wel concluderen dat 9 van de 10 typen auto’s niet in Nederland bekend zijn. Ik mag mij in deze buurt wel blij maken met het bovengemiddeld aantal Lexi (meervoud van Lexus). Hydride is hier “not done”, er is tenslotte geen klimaatprobleem volgens The Donald.
We zoeken de POI van het hotel op. We belanden in een vieze straat zonder parkeerplaatsen vlak achter de boulevard. De geur is vergelijkbaar met een gemiddelde zondag in de catacomben van de JC Arena. De wietlucht brandt vanzelf je neusamandelen eruit. We zetten de auto illegaal langs de stoep met “No Parking” en gaan gauw inchecken. Als we het hotel inlopen vrezen we het ergste: en er is ook geen reservering op onze naam bekend. Gelukkig weet de receptioniste raad: “U moet op 417 Ocean FrontWalk zijn. Ons hotel is Venice Beach Hotel & Suites. U moet vast bij Venice Suites zijn”. Ik ben in weken niet zo blij geweest!
Ons hotel is wat we verwachten; hartstikke leuk ingericht en een stuk verderop direct ook aan de boulevard. De auto parkeren we in een garage op 5 minuten lopen. We besluiten de buurt en de beach te verkennen: eerst rechtsaf naar Santa Monica en dan weer terug en verder richting Muscle Beach. De pier van Santa Monica is best leuk, gezellig druk en een historische plek die iedereen wel uit een of andere film kent. Jammer genoeg wil niemand in de achtbaan.
Langs de hele kust stikt het ook weer van de “swurfs” zoals de heren ze noemen. Homeless people met soms alleen maar een plastic zak als bezit. Ze slapen alleen of in groepjes gewoon op de stoep of op het strand. De wandeling naar Muscle Beach stelt ons niet op het gemak door het type mensen dat ons hier en daar aanspreekt. Ik krijg het gevoel dat het hier allang vergane glorie is. Er hangt bij de gym op het strand een poster met Arnold Schwarzenegger erop. Dat is meer dan 40 jaar geleden. Er staat een afgetraind beest van 2 meter 10 in hoogte en breedte zich een beetje uit te sloven voor het publiek. Even verder op de skatebaan. Daar is het drukker en leuker om te zien hoe gastjes van 3 turven hoog al de gekste tricks uithalen. We schieten nog wat plaatjes en gaan terug. Alweer meer dan 10 kilometer gelopen bij bijna 30 graden hakt er stevig in. Op het dak van het hotel maken we de mooiste zonsondergang mee die we ooit hebben gezien. De foto’s geven een indruk, maar live is het gigantisch.
25 juli:
Op het programma staan Mulholland Drive met uitzicht boven heel LA, Rodeo Drive met alle dure winkels, Beverly Hills, de Walk of Fame en het Hollywood Sign. Rodeo Drive is de PC Hooftstraat tot de derde macht. Alle triple A-merken zijn er en er staat gewoon een Bugatti Veyron in de straat van een miljoentje of 2. Overal Ferrari’s, Aston Martin, Bentley, Lamborghini, Range Rover en bijna alleen maar vrouwen aan het stuur. Wat hebben die mannen hier ook te zoeken. We rijden via Rodeo Drive Beverly Hills in. Echt een prachtige en rustige wijk met de ongelofelijkste huizen die je kunt bedenken. Leuk om gezien te hebben. We zoeken via een route door een andere dure wijk de Walk of Fame op bij het TCL Chinese Theater. Hier liggen de stenen waar bekende Amerikanen hun handen en voeten hebben vereeuwigd. Moet je ook gezien hebben. Verderop in de straat heb je via een shopping mall goed uitzicht op het Hollywood Sign. Check! Tijd om terug te gaan.
We zijn na het eten bijna terug bij het hotel als we zien dat het brandalarm is afgegaan. Alle deuren sluiten automatisch en de gasten moeten naar buiten. Na 20 minuten komt de beheerder kijken en zet het alarm uit. Hij inspecteert het dak waar het alarm is afgegaan, maar vindt verder niets. Iedereen mag weer naar binnen. Binnen een half uur gaat het alarm weer af. We zijn nu voorbereid en iets dikker aangekleed, want de zeewind is frisjes vanavond. De beheerder is iets sneller, namelijk na 15 minuten is hij er weer en iedereen gaat mopperend weer naar binnen. Natuurlijk is er een Amerikaan die al over een refund begint te mekkeren. Hetzelfde ritueel volgt weer 20 minuten later. Voor de derde keer staat iedereen buiten. De beheerder vestigt een record door weer vijf minuten sneller te zijn. Hij besluit voorlopig maar te blijven om het alarm gewoon uit te zetten als het weer af mocht gaan. Dat blijkt even later een goede keus te zijn. Het alarm is binnen 10 seconden tot stilte gebracht. Als dat vannacht maar goed gaat.
Morgen geen haast, slechts een klein stukje van 215 km naar San Diego.
